Binnen zonder kloppen

Geplaatst op door

Met veel stemverheffing,  gelach en een grap kwam hij binnen. Het overleg was al begonnen. Hij kwam iets later binnen. Alle ogen gingen meteen van de teamleider naar de manager. De hele vergadering viel stil. ‘Laat je niet door mij afleiden’:  zei hij nog, ‘maak je verhaal af’. ‘Nee’, zei de teamleider, ‘ik was net klaar we waren eigenlijk benieuwd naar jouw verslag van het laatste MT’. Iedereen keek verwachtingsvol naar de manager en was nieuwsgierig. Hij beantwoordde de oproep met een bloemlezing aan managementtaal. Veel woorden , veel termen , veel jargon; zonder echt richting te geven. De nieuwsgierigheid slaat om in teleurstelling. Van hem hoeven we dus geen visie te verwachten. Sommige medewerkers nemen het woord, ventileren hun mening en maken zich groter dan de teamleider en de manager. Anderen leunen achterover, richten zich hooguit op het proces. Al snel ontstaat een kakofonie van eigenbelang. De manager stoort zich aan het in zijn ogen onvolwassen gedrag van zijn mensen. Staat op en geeft aan dat er zo voor het team nooit wat zal veranderen. Hij vraagt om frisse ideeën:  ‘denk eens een beetje out of the box of willen jullie volgend jaar weer van mij horen wat je moet doen’.

Op ware grootte

Op ware grootte

Als een verongelijkt jongetje verlaat hij plots de vergadering,  en gaat weg zonder een woord.De teamleider en het team in verwarring achterlatend. De teamleider raapt de scherven bijeen en verontschuldigt iedereen voor elkaars gedrag. Van de manager tot de laatste medewerker.

Managers die zich groot maken of groot Laten maken, kunnen schrikken van het effect op hun omgeving en kunnen vaak moeilijk blijven staan.

Hoe sta jij in je ware grootte?

. 

Een dagelijks gevecht

Geplaatst op door

Geïrriteerd kijkt  ze naar de man die altijd met zijn commentaar klaar staat.A27akloppenburg gevecht  

Ze was nu anderhalf jaar projectleider en ze stond nu een prachtig plan te presenteren aan haar team. Dit kon een mooi project worden,  het team hoefde alleen nog maar mee te doen, ook Guus.

Tijdens haar voorbereiding had ze al bedacht dat Guus dwars zou gaan liggen.  Hier had ze op geanticipeerd, ze had aan alles gedacht en met alles rekening gehouden.  Haar bedoeling was om eerst met het team overleggen, zodat ze hun input kon verwerken in het plan. Uiteraard zou haar leidinggevende ook nog wel commentaar mogen geven.

Ze kijkt Guus aan en houdt zich in, ze geeft zo vriendelijk als ze kan antwoord. Terwijl ze spreekt voelt ze de strakheid in haar kaken en de ergernis in haar maag. Há, deze zag ik aankomen, dacht ze. Ze zou wel eens  laten zien wie hier de projectleider was. Hij moest van goede huizen komen wilde hij van haar kunnen winnen. Een goede kijker zou de oorlogskleuren al zien zitten.

In de discussie bleven ze stijf beleefd tegen elkaar, waarbij ze elkaars ideeën vooral torpedeerden en onderuithaalden. ‘ik kan me niet voorstellen, dat die cijfers actueel zijn’ of ‘tja, zonder overzicht kun je dat ook niet weten’ Beleefd doch ondermijnend.

Toen ze uit het overleg kwam was ze boos op zichzelf dat ze zich toch had laten gaan. Dit koste haar bakken met energie. Waarom was het toch zo nodig om haar positie bij Guus te bevechten, hij moest maar accepteren dat zij het nu eenmaal beter wist. De volgende keer zou ze nog strakker en nog duidelijker zijn. 

Contact is pas effectief als je dat op oog hoogte doet. Hiërarchie is de verleider om hoogte verschil te maken.

Naar welke plek ga jij als je de leider bent? 

Het Dilemma

Geplaatst op door
Reageer

66701-400x293 twee stoelen DilemmaZe legde de telefoon neer. Beneden hoorde ze de kinderen opgewonden de spullen verzamelen. Het zou dé opdracht van het jaar kunnen worden. Er was haast bij, zoals altijd.
Maham ben je klaar.
Er moest alleen nog een offerte geschreven worden en die moest morgen ingediend worden.
Gaan jullie maar, zei ze terwijl ze de trap afkwam. Ik moet nog even wat doen. De kinderen zuchten en draaide zich naar hun vader. Gaan we?
Met een grauw hart ziet ze ze gaan en stort zich vervolgens geheel op de offerte. 

Het is alweer twee weken later als ze kribbig tegen de kinderen uitvalt, net alsof die er iets aan kunnen doen dat ze nog steeds geen reactie heeft op de offerte. Ze is boos op zichzelf dat ze zich weer zo heeft laten gaan, boos dat ze zichzelf weer zo tegenkomt op deze bekende plek. Wanneer leert ze nu eens om te kiezen wat werkelijk belangrijk voor haar is. Altijd is er de angst om werk mis te lopen. 

Door de druk is de ondernemer sneller geneigd in een –of – of stand te komen en in een oud patroon te vallen. Het verlangen is groot, om alles tegelijk en helemaal goed te doen. 

Door wie laat jij bepalen waar je voor gaat?

 

Niet Nu

Geplaatst op door

Bert stond bekend als harde werker, maar de laatste tijd kwamen er barstjes in zijn geweldige gedrag. Een man waar je op kon rekenen, een man die er altijd was en ook voor je klaar stond.  Zijn eigen werk werd vaak tot na kantoortijd uitgesteld.

Het kon de laatste tijd wel voorkomen, dat hij een collega op zich af zag komen met z’n bekend verwachtingsvol gezicht en dat hij merkte dat hij eigenlijk ‘niet nu’ zou willen roepen. Dat ‘niet nu’ bewaarde hij voor thuis, voor als zijn kinderen iets van hem wilde over hun huiswerk of zo.

308035877_8a6a0429eb_zHij dacht met het schaamrood op zijn wangen over de gebeurtenis van gisteren avond.  Hij zat zoals gewoonlijk tot ver na sluitingstijd te werken met al de smoor in zijn lijf. Zijn vrouw had net de telefoon er op had gegooid toen hij haar gebeld had  om te zeggen dat hij niet thuis kwam eten. Komt zijn baas binnen, zijn baas die al uren geleden  naar huis was gegaan. Ach Bert zei hij, goed dat je er nog bent,’’ kun je  dit ‘ en hij deed een poging om een stapel papier te overhandigen. Midden in die poging knapte er iets in Bert, terwijl hij de stapel uit de hand van de baas sloeg riep hij ‘niet nu’.

Even was het oorverdovend stil. Bert stond er met een woest blik, geheel niet van plan om in te binden tegen over de baas die vooral heel verbaasd en ongemakkelijk terug keek. De baas schrapte na een tijd zijn keel en zei zo neutraal mogelijk. Ga naar huis Bert en we praten hier morgen over.

Nu was het morgen, Bert zat te wachten op bericht van zijn baas. Hij voelde zich raar, hij voelde schuld, schaamte en raar genoeg ook een soort opluchting. Maar vooral voelde hij zich naakt en betrapt.

De secretaresse belde of hij nu kon komen. Ja natuurlijk nu, laat het achter de rug zijn, dacht Bert.

Met gebogen schouders, alsof er boodschappentassen aan zijn armen hingen liep hij over de gang. Hij verwachte het ergste.

Toen hij binnenkwam stond zijn baas op en liep op hem af. Zo Bert, zei hij, ga zitten. Laten we eens praten, want zo gaat het niet langer.

Verwachtingen kunnen ons zo makkelijk van onze plek krijgen, vooral  als je gewend bent daar aan te voldoen.

Hoe blijf jij staan?

De wissel

Geplaatst op door

 

Afbeelding1En toen zij dit keer aan haar nieuwe baan begon leek het de mooiste start ooit. Haar voorganger zou nog een paar maanden blijven om haar helemaal in te werken. En dat was maar goed ook want haar voorganger werkte er al ruim 20 jaar en had heeft veel in haar hoofd. Het is een prachtige functie. Ze droomde al jaren van een rol in een MT. Ze liep over van goede ideeën en plannen om nieuwe wegen te bewandelen en samen de kanteling te maken waar de hele organisatie op zit te wachten. Eerst lekker inwerken, rondkijken en rustig de lopende zaken. Tja, dan duren 3 maanden ineens best lang. Haar voorganger is een prachtig mens. Echt iemand waar niemand boos op kan worden. Ze heeft al een aantal transities in de organisatie meegemaakt en in goede banen geleid. Iedereen kent haar en zij kent iedereen. Wat kun je daar veel van leren. Respect! Dat is wat zij voor haar voelde. Respect voor alles wat ze gedaan heeft en omdat ze gewoon 3 maanden de tijd neemt om haar in te werken. En nu, na ruim een maand naast elkaar te hebben gelopen, of eigenlijk iets achter elkaar….. Nu is het voor haar wel genoeg, denkt ze heel stilletjes. Ik weet wel waar ik de belangrijkste dingen kan vinden wil nu beginnen mijn eigen weg te plaveien. Kan ik haar helpen met loslaten, met afscheid nemen van de organisatie, zodat ze alles met een gerust hart aan mij overlaat, of is het niet mijn verantwoordelijkheid hoe zij weggaat en wat ze loslaat. Hoe kan ik op mijn stoel gaan zitten als zij er nog (deels) opzit. En hoe is dat voor diegene die weggaat, heb jij jouw opvolger zelf gekozen? Zij is toch heel anders dan jij! Uit een heel ander hout gesneden, zijn ze dan helemaal klaar met mij en kan het nu eindelijk anders of …. Ik zag laatst bij een voetbalwedstrijd hoe mooi een wissel kan gaan. De basisspeler krijgt een signaal van de coach. De wisselspeler loopt warm langs de zijlijn. Er is incidenteel en vluchtig contact tussen basis en wisselspeler. Fluitsignaal. De basis speler loopt in rustig tempo naar de zijlijn. Neemt de feedback  van medespelers en publiek, draagt met een handdruk of hug zijn plek in het veld over aan de wisselspeler en bedankt het publiek. Hij gaat dan op de bank langs de zijlijn zitten. Hij staat buiten het speelveld. De nieuwe speler kan gaan schitteren. Alle ogen zijn nu op hem gericht.

Wachten tot iemand anders vindt dat je aan de beurt bent haalt je uit je kracht. 

Hoe lang blijf jij buiten spel staan?