Ze legde de telefoon neer. Beneden hoorde ze de kinderen opgewonden de spullen verzamelen. Het zou dé opdracht van het jaar kunnen worden. Er was haast bij, zoals altijd.
Maham ben je klaar.
Er moest alleen nog een offerte geschreven worden en die moest morgen ingediend worden.
Gaan jullie maar, zei ze terwijl ze de trap afkwam. Ik moet nog even wat doen. De kinderen zuchten en draaide zich naar hun vader. Gaan we?
Met een grauw hart ziet ze ze gaan en stort zich vervolgens geheel op de offerte. 

Het is alweer twee weken later als ze kribbig tegen de kinderen uitvalt, net alsof die er iets aan kunnen doen dat ze nog steeds geen reactie heeft op de offerte. Ze is boos op zichzelf dat ze zich weer zo heeft laten gaan, boos dat ze zichzelf weer zo tegenkomt op deze bekende plek. Wanneer leert ze nu eens om te kiezen wat werkelijk belangrijk voor haar is. Altijd is er de angst om werk mis te lopen. 

Door de druk is de ondernemer sneller geneigd in een –of – of stand te komen en in een oud patroon te vallen. Het verlangen is groot, om alles tegelijk en helemaal goed te doen. 

Door wie laat jij bepalen waar je voor gaat?