Geïrriteerd kijkt  ze naar de man die altijd met zijn commentaar klaar staat.  

Ze was nu anderhalf jaar projectleider en ze stond nu een prachtig plan te presenteren aan haar team. Dit kon een mooi project worden,  het team hoefde alleen nog maar mee te doen, ook Guus.

Tijdens haar voorbereiding had ze al bedacht dat Guus dwars zou gaan liggen.  Hier had ze op geanticipeerd, ze had aan alles gedacht en met alles rekening gehouden.  Haar bedoeling was om eerst met het team overleggen, zodat ze hun input kon verwerken in het plan. Uiteraard zou haar leidinggevende ook nog wel commentaar mogen geven.

Ze kijkt Guus aan en houdt zich in, ze geeft zo vriendelijk als ze kan antwoord. Terwijl ze spreekt voelt ze de strakheid in haar kaken en de ergernis in haar maag. Há, deze zag ik aankomen, dacht ze. Ze zou wel eens  laten zien wie hier de projectleider was. Hij moest van goede huizen komen wilde hij van haar kunnen winnen. Een goede kijker zou de oorlogskleuren al zien zitten.

In de discussie bleven ze stijf beleefd tegen elkaar, waarbij ze elkaars ideeën vooral torpedeerden en onderuithaalden. ‘ik kan me niet voorstellen, dat die cijfers actueel zijn’ of ‘tja, zonder overzicht kun je dat ook niet weten’ Beleefd doch ondermijnend.

Toen ze uit het overleg kwam was ze boos op zichzelf dat ze zich toch had laten gaan. Dit koste haar bakken met energie. Waarom was het toch zo nodig om haar positie bij Guus te bevechten, hij moest maar accepteren dat zij het nu eenmaal beter wist. De volgende keer zou ze nog strakker en nog duidelijker zijn. 

Contact is pas effectief als je dat op oog hoogte doet. Hiërarchie is de verleider om hoogte verschil te maken.

Naar welke plek ga jij als je de leider bent?