Bert stond bekend als harde werker, maar de laatste tijd kwamen er barstjes in zijn geweldige gedrag. Een man waar je op kon rekenen, een man die er altijd was en ook voor je klaar stond.  Zijn eigen werk werd vaak tot na kantoortijd uitgesteld.

Het kon de laatste tijd wel voorkomen, dat hij een collega op zich af zag komen met z’n bekend verwachtingsvol gezicht en dat hij merkte dat hij eigenlijk ‘niet nu’ zou willen roepen. Dat ‘niet nu’ bewaarde hij voor thuis, voor als zijn kinderen iets van hem wilde over hun huiswerk of zo.

Hij dacht met het schaamrood op zijn wangen over de gebeurtenis van gisteren avond.  Hij zat zoals gewoonlijk tot ver na sluitingstijd te werken met al de smoor in zijn lijf. Zijn vrouw had net de telefoon er op had gegooid toen hij haar gebeld had  om te zeggen dat hij niet thuis kwam eten. Komt zijn baas binnen, zijn baas die al uren geleden  naar huis was gegaan. Ach Bert zei hij, goed dat je er nog bent,’’ kun je  dit ‘ en hij deed een poging om een stapel papier te overhandigen. Midden in die poging knapte er iets in Bert, terwijl hij de stapel uit de hand van de baas sloeg riep hij ‘niet nu’.

Even was het oorverdovend stil. Bert stond er met een woest blik, geheel niet van plan om in te binden tegen over de baas die vooral heel verbaasd en ongemakkelijk terug keek. De baas schrapte na een tijd zijn keel en zei zo neutraal mogelijk. Ga naar huis Bert en we praten hier morgen over.

Nu was het morgen, Bert zat te wachten op bericht van zijn baas. Hij voelde zich raar, hij voelde schuld, schaamte en raar genoeg ook een soort opluchting. Maar vooral voelde hij zich naakt en betrapt.

De secretaresse belde of hij nu kon komen. Ja natuurlijk nu, laat het achter de rug zijn, dacht Bert.

Met gebogen schouders, alsof er boodschappentassen aan zijn armen hingen liep hij over de gang. Hij verwachte het ergste.

Toen hij binnenkwam stond zijn baas op en liep op hem af. Zo Bert, zei hij, ga zitten. Laten we eens praten, want zo gaat het niet langer.

Verwachtingen kunnen ons zo makkelijk van onze plek krijgen, vooral  als je gewend bent daar aan te voldoen.

Hoe blijf jij staan?