Ken je dat, die ogen in je nek. Alsof er altijd iemand met je meekijkt, of je het wel goed doet. Wat is dat toch. Alle gedrag heeft een rede en is ergens goed voor, alle gedrag is een reactie (gedachte) op iets uit de omgeving.

Wie kijkt er mee?

Ze werkte kei hard, nooit wat iets goed genoeg eigenlijk. Ze had altijd het idee dat het wel beter kon, sterker nog, ze wist dat het beter kon. Van binnen had ze die stem, die stem was er altijd, die stem waar ze wel aan gewend was en die haar opzweepte meer, beter en het beste te doen. Soms was die stem alleen de ogen in haar nek. Die ogen waren bijna vrienden van haar, zo bekend waren ze.

Ze zit tegenover me en ik vraag haar: “Zijn die ogen van iemand? ” Ze staart me enigszins verdwaas aan, ze stamelt.. hoezo van iemand..

Dan vraag ik haar: “Wie in jouw systeem kan zo goed meekijken?” Haar ogen worden al toebeler..

“Of”, vraag ik haar,” voor wie of wat in jouw systeem is iets nooit goed genoeg ?”

Ik kijk haar uitnodigend aan terwijl zij op zoek gaat naar het perfecte antwoord.

Bijvoorbeeld nu, vraag ik haar, wat gebeurt er nu.

“Nu?”, vraagt ze, en ze kijkt me ineens aan. Ze is er.  ‘Ik denk en weeg af’, zegt ze, ‘want het moet wel kloppen wat ik zeg en ik weet het nog niet zeker, ik ben er nog niet uit.’

“Mooi”, zeg ik haar. “Mooi dat je het zo zegt en dat het niet precies weten er nu is. Wil je samen kijken ? Vind je het een idee om te onderzoeken van wie die ogen zijn?”

Haar ogen vullen zich met tranen, ineens, ze pakt snel een zakdoek…  dan besluit ze om het gewoon maar te laten stromen.

Het onderzoek kan beginnen, met alle hobbels en niet weten wat erbij hoort en want dat zullen we zeker tegen komen.

Wiens plek ben je aan het opvullen, voor wie ben je aan het werk?

Staan op je eigen plek geeft je de vrijheid en de opdracht, voor je eigen klus te gaan.