Alles in hem verzette zich tegen het onvermijdelijke. Hij wilde het niet zien, keek niet en vocht voor wat hij waard was. Van buiten zag je wel verstrakte kaken en kille ogen, maar zijn teksten waren bijna geloofwaardig en theoretisch goed. Hij was de voorzitter van de club en dat zou hij wat hem betreft blijven. In zijn ogen was er geen enkele goede rede om deze stoel aan een ander over te dragen. Hij voelde zich onheus benaderd door zowel de externe als zijn eigen groep.
Dit was niet de eerste keer dat dit hem overkwam…
Wat is het toch enorm lastig om het onderscheid te maken en te voelen tussen enerzijds de plek waar je op je best bent en anderzijds de plek die je ambieert. Waar komt die ambitie eigenlijk vandaan? Is het de ambitie om met terugwerkende kracht nog steeds iets te bewijzen, en voor wie dan. Of is het, het niet kennen van je eigen mogelijkheden en dus slecht omgaan met je kwaliteiten en je beperkingen. Van wie kan of zal je aannemen dat je tegen je eigen grens aanloopt. Hoeveel confrontaties moet je aangaan, voordat je durft te kijken naar je eigen aandeel in het -nee- .
Wie of wat bepaalt dat je steeds verder moet. Is de drijfveer om verder te gaan de drijfveer van leren of van presteren.
Daarnaast geldt voor een ieder, dat je de uitdaging aan moet blijven gaan om te leren; je te blijven ‘stretchen’ en je te laten uitdagen. Terwijl er dus ook een natuurlijk plafond is, het zogenaamde Peters Principal. Niet verder gaan en willen gaan dan wat je kunt.
Je eigen plek geeft en heeft een begrensde ruimte.