Zo komt de nieuwe leidinggevende binnen, ze voelt de onrust om haar heen. Haar collega’s zijn wat drukker vindt ze, alsof ze hun veren al wat aan het oppoetsen zijn. Ze voelt haar neiging om naar achteren te schuiven en te gaan observeren, ze voelt de impuls om het moment te laten voor wat het is. Het liefst zou ze nét nu even naar het toilet gaan.

Er hangt een raar soort opwinding in de ruimte, alsof iedereen zich klaarmaakt op de startstreep om als eerste te vertrekken. Alsof ook opnieuw de posities verdeeld zullen gaan worden, wie gaat het meeste invloed krijgen, wie wordt het sluitstuk.

Hoe zorg ik ervoor, denk ze, dat ik niet weer de opdracht krijg om me beter te positioneren en ervoor te zorgen dat ik mede agenda bepalend ben. Ik voel me net rustig en zeker om mijn plek.  Is dit dan wat er van me verwacht wordt, moet ik me ook gaan klaarmaken voor de strijd?

Enigszins teleurgesteld is ze ook, ze dacht dat ze een team was met haar collega’s en nu wordt het toch weer dringen. Is dit nou de teamspirit?

Bij nieuwe spelers in het team ontstaat een nieuwe dynamiek en is er opnieuw de uitnodiging om van je plek te gaan.

Hoe stevig sta jij waar je nu staat?