Ik keek met gemengde gevoelens de groep rond. We hadden het over het regelen van de bijeenkomst en ik hoorde mijzelf een aantal keren vragen, “en wat willen we met die bijeenkomt, wat is het doel en wat willen we ermee zeggen of bereiken” Als ik al antwoord kreeg was het in de trant van ‘dat doen we elk jaar….’.
Terugkijkend zie ik dat ik mee ben gaan doen met het regelen van datum en andere dingen die je moet regelen als je iets wilt organiseren. Ik vraag me af wat er dan gebeurt . Wat ik wel zie is dat het plezier voor mij verdwijnt en dat ik mee ga doen in millimeteren.
Hoe zou dit nou beter, leuker en vruchtbaarder hebben kunnen gaan. Mijn denkvoorkeur ligt bij overzicht en verbanden en die voorkeur blijkt geheel niet aan te sluiten bij de andere leden van die groep, sterker nog ze verstaan die taal niet. Het is in ieder geval aan mij om taal te vinden die aansluit, waardoor verschillende denkstijlen aanbod kunnen komen. Immers hoe saai is het om altijd hetzelfde te doen en is het niet voor iedereen leuker als er alternatieven zijn waar je uit kunt kiezen, zodat je elke keer het beste hebt. Wat ik wel begrijp is dat een rechtdoener sneller tevreden is te doen met wat was en dus echt uitgenodigd moet worden en bereid moet zijn om via een omweg te gaan. Wat voor de rechtdoener dan weer voelt als tijdverlies en kinderspielerei.
In het samenwerken voor het beste resultaat zul je ook samen moeten bepalen wiens denkstijl je wanneer het beste kunt inzetten. Samenwerken is niet alleen een kwestie van intentie, maar ook wel degelijk zakelijk inzetten van wat het beste is voor dat moment.